Psychologia społeczna to nauka poświęcona badaniom tego, jak ludzie wzajemnie myślą o sobie, wpływają na siebie i kontaktują się ze sobą. Jest to „dyscyplina naukowa zajmująca się tym, w jaki sposób ludzie spostrzegają innych, oddziałują na siebie i układają wzajemne relacje” (Myers 2003: 19).
Zdaniem Stanisława Miki (1972: 18-20) psychologia społeczna jest nauką zajmującą się badaniem zachowań i procesów psychicznych ludzi znajdujących się w sytuacjach społecznych. Jest samodzielną dziedziną wiedzy, a zakres jej problematyki krzyżuje się z jednej strony z zakresem psychologii ogólnej, a z drugiej strony z zakresem socjologii.
Psychologia społeczna jest stosunkowo młodą gałęzią nauki. Pierwszy eksperyment został przeprowadzony pod koniec XIX wieku, pierwsza książka opublikowana dopiero w XX w., a pierwszy poważny projekt badawczy zrealizowany po wybuchu II wojny światowej, kiedy to zajęto się zagadnieniami przekonywania i kwestią morale wśród żołnierzy. We współczesnej psychologii społecznej dominują następujące problemy (por. Myers 2003: 19):
- Znaczenie sytuacji – dlaczego różnie działamy w zależności od kultury i okoliczności.
- Znaczenie osoby – dlaczego w identycznych sytuacjach nie wszyscy reagują tak samo.
- Znaczenie poznania – dlaczego tak a nie inaczej tłumaczymy sobie zdarzenia i wydajemy sądy.
- Zastosowanie praw psychologii społecznej – psychologowie społeczni podpowiadają jak rozwiązać palące problemy społeczne, zapewnić ludziom dobrostan emocjonalny, zdrowie, udoskonalić system sprawiedliwości i chronić pokój.
BIBLIOGRAFIA
- Mika, Stanisław. 1972. Wstęp do psychologii społecznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
- Myers, David G. 2003. Psychologia społeczna. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo.
