Human relations – metody doboru personalnego pracowników, oparte na koncepcji E. Mayo, według której człowiek jest istotą aktywną, której nie odpowiada narzucanie miejsca w techniczno-technologicznej strukturze organizacyjnej i spełnianie określonych ról pracowniczych (por. Towalski 2008: 226).
Podstawowe założenia human relations:
- „źródłem podstawowych pobudek organizacyjnego zachowania się pracownika są potrzeby społeczne, a szczególnie potrzeby przynależności i uznania,
- wynikające z nowych technologii rozdrobnienie pracy zmniejszyło możliwości zaspokojenia potrzeb społecznych pracownika w wykonywaniu zawodu, toteż poszukuje on satysfakcji w ramach stosunków nieformalnych,
- uczestnictwo człowieka w instytucji jest tym bardziej niezawodne i wydajne, im wyższe jest jego morale (czyli im bardziej pozytywny jest jego stosunek do organizacji jako całości, grupy społecznej, której jest członkiem, roli organizacyjnej, jaką pełni itp., oraz im bardziej jest on zadowolnony ze swej sytuacji w pracy, a zadowolenie to wynika z zaspokojenia potrzeb społecznych,
- wysokie morale i wysoki poziom zadowolenia pracowników można osiągnąć przez stosowanie określonych technik zarządzania, których wspólną cechą jest okazywanie życzliwego zainteresowania sprawami podwładnych” (tamże).
BIBLIOGRAFIA
- Borkowska, S. 2006. Motywacja i motywowanie. W: Zarządzanie zasobami ludzkimi. H. Król, L. Ludwiczyński (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
- Towalski, R. 2008. Teoria kierowania (zarządzania) w organizacji. W: J. Gardawski, L. Gilejko, J. Siewierski, R. Towalski. Socjologia gospodarki. Warszawa: Difin.
