Anomia – pierwotnie była traktowana przez Durkheima jako zanik norm w społeczeństwie, czy grupie, później zaczęto ją także odnosić do jednostki. W sensie psychologicznym oznacza ona stan świadomości człowieka wykorzenionego moralnie, który zamiast norm posiada popędy. Na gruncie socjologii anomia jest traktowana jako załamianie w systemie wartości normatywnych, kiedy istnieje rozbieżność między celami kultury i normami jakie wyznacza, a dozwolonymi przez społeczeństwo możliwościami działania, aby te cele osiągnąć. Typy reakcji na anomię: innowacja, rytualizm, wycofanie, bunt (por. Merton 2002).
BIBLIOGRAFIA
- Merton, R. K. 2002. Teoria socjologiczna i struktura społeczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
