Georg William Frederick Hegel urodził się w Stuttgarcie w 1770 roku w rodzinie niższego urzędnika na dworze księcia Wirtembergii. Ojciec pokładał w chłopcu wielkie nadzieje i posłał go najpierw do gimnazjum w Stuttgarcie, a następnie do słynnego szwabskiego seminarium teologicznego w Tybindze.
Na uniwersytecie w Tybindze, Hegel dzielił pokój z poetą Holderlinem oraz słynnym już, niezwykle uzdolnionym filozofem Schellingiem. Wszyscy trzej studiowali przedmioty teologiczne i filozoficzne w zwykłym zakresie. Na wieść o wybuchu rewolucji francuskiej młodzi uczeni i studenci posadzili na obrzeżu miasta drzewko wolności.
Najważniejsze dla późniejszego rozwoju trójki przyjaciół było wspólne im poczucie rozpadu ówczesnej kultury. W szczególności interesował ich rozłam czy też rozejście się człowieka i Boga, człowieka i przyrody, oraz człowieka i społeczeństwa. To właśnie wtedy pojawiły się po raz pierwszy koncepcje alienacji, tak charakterystyczne dla ich przyszłej twórczości, której tezy wpłynęły następnie na Marksa i późniejszych humanistów marksistowskich, takich jak Fromm czy Marcuse.
Wbrew zamierzeniom ojca, po ukończeniu uniwersytetu Hegel nie chciał pełnić funkcji w hierarchii kościelnej ani pracować na dworze księcia. Przyjął natomiast posadę nauczyciela domowego w Bernie. Z ochotą powitał możliwość przeniesienia się po stosunkowo niedługim okresie do Frankfurtu, gdzie wcześniej zamieszkał jego przyjaciel Holderlin. We Frankfurcie Hegel pisał więcej niż w Bernie. Prace powstałe w obu miastach stanowią podstawę książki, która ukazała się pod tytułem „Młodzieńcze pisma teologiczne Hegla”.
Po śmierci ojca w 1799 roku Hegel odziedziczył niewielki spadek, który pozwolił mu na przyjęcie posady docenta prywatnego na uniwersytecie w Jenie, gdzie jego przyjaciel Schelling wykładał filozofię. Właśnie w Jenie Hegel po raz pierwszy nakreślił zarys uporządkowanego systemu filozoficznego w formie konspektu do serii wykładów. Te podwaliny swego systemu później pełniej opracował i rozwinął. Również tam napisał „Fenomenologię ducha”, wstęp do owego systemu i zarazem jedno z najważniejszych dzieł współczesnej filozofii zachodniej.
Niethammer, przyjaciel i patron Hegla, w roku 1808 zaproponował mu posadę dyrektora w gimnazjum w Norymberdze. Stanowisko to piastował Hegel aż do 1816 roku. W tym okresie pisał „Propedeutykę filozoficzną”, uproszczoną wersję systemu rozwiniętego w Jenie. Podczas pobytu w Norymberdze napisał również „Naukę logiki”, jedną z nielicznych książek, które sam wydał. Książka ta, wraz z „Fenomenologią ducha”, umożliwiła później Heglowi objęcie w 1816 roku katedry filozofii na uniwersytecie w Heidelbergu.
Okres heidelberski zaowocował napisaniem i wydaniem „Encyklopedii nauk filozoficznych”, która jeszcze bardziej rozsławiła jego imię. Po raz pierwszy niemieccy czytelnicy mogli poznać i zrozumieć systemowe podejście do filozofii, ponieważ szkice z Jeny i Norymbergii nie były jeszcze wówczas opublikowane.
W 1818 roku Hegel ostatecznie osiadł na uniwersytecie w Berlinie. Jednak zanim jeszcze przybył do Berlina, ruch reformatorski znalazł się pod naporem rosnącego nacjonalizmu pruskiego. Hegel uważał ów nacjonalizm, szczególnie widoczny w pracach Jacoba Friedricha Friesa, jako formę wskrzeszonego romantyzmu subiektywnego, którego był zdecydowanym przeciwnikiem. Krytykę tego rodzaju subiektywizmu znaleźć można w opublikowanej w Berlinie „Filozofii prawa”. Dotyczy ona głównych zagadnień filozofii polityki: natury praw, własności, moralności; rozwoju gospodarki rynkowej, roli małżeństwa i rodziny w społeczeństwie obywatelskim; roli przedsiębiorstw, oraz funkcji państwa i roli monarchii konstytucyjnej.
Hegel zmarł nagle w listopadzie 1831 roku. Przyczyną śmierci była cholera albo rak żołądka. Został pochowany obok Fichtego na pięknym i spokojnym cmentarzu Dorotheenstadt Friedhof w Berlinie.
Georg Wilhelm Friedrich Hegel
