Strajk to zbiorowe powstrzymywanie się pracowników od wykonywania pracy w celu rozwiązania sporu dotyczącego warunków pracy, płac lub świadczeń społecznych oraz praw i wolności związkowych pracowników lub innych grup, którym przysługuje prawo zrzeszania się w związkach zawodowych. Strajk jest środkiem ostatecznym i nie może być ogłoszony bez uprzedniego wyczerpania możliwości rozwiązania sporu według zasad określonych w przepisach ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. Dz. U. Nr 55 poz. 236).
Od lat 90-tych stopniowo wygasają strajki uliczne, zastąpiły je inne formy protestu. Towalski wskazuje na kilka czynników osłabiających dynamikę strajków:
- osłabienie pozycji związków zawodowych, które jest szczególnie wyraźne w sektorze prywatnym, gdzie ich nie ma albo są słabe,
- ograniczenia sektora publicznego, a więc naturalnej bazy związków zawodowych lecz i tam związki skłaniają się ku współpracy z dyrekcją, majac na uwadze dobro przedsiębiorstwa,
- zmiany stosunku do akcji strajkowych – akcje te są postrzegane jako broń nieskuteczna, przynoszą szkody załodze i przedsiębiorstwu (por. Towalski 2003: 442).
BIBLIOGRAFIA
- Towalski, Rafał. 2003. Strategie partnerów społecznych w przedsiębiorstwie oraz ich uwarunkowania. W: Globalizacja gospodarka praca kultura. J. Gardawski, J. Polakowska-Kujawy (red.). Warszawa: Szkoła Główna Handlowa w Warszawie.
- Ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. Dz. U. Nr 55 poz. 236.
- Pojęcia stosowane w statystyce publicznej. http://www.stat.gov.pl/gus/definicje_PLK_HTML.htm?id=POJ-1454.htm (17.03.2010).
